10 t/m 12 juli. Tweede weekend Cape Coast

Vrijdag 10juli

Vandaag start voor ons weer een reisweekend. We hebben besloten om terug te gaan naar cape coast. We hebben het daar enorm naar ons zin gehad en we willen nog wat dingen bezoeken daar dus gaan we weer die kant op. We zijn op tijd vertrokken om dan ook nog de middag in cape coast te hebben. Helaas is dat een beetje mislukt. Hoe snel we vorige week een volle trotro richting cape coast hadden, zo lang moesten we nu wachten. Het was een extra grote bus en vrijwel helemaal leeg toen wij ons kaartje kochten. Ruim anderhalf uur hebben we gewacht tot we konden vertrekken! Vlak voordat we wegreden stapte er een preker de bus in. We dachten dat hij wel weer zou uitstappen als de bus ging rijden….Niet dus. 2 uur lang naar deze gepassioneerde meneer geluisterd zonder er ook maar iets van de begrijpen. Hij maakte ook nog wat grappen over Ubroni;s (blanke) en de hele bus lach dubbel van het lachen. Waarom kwamen we natuurlijk niet achter.

Na aankomst in cape coast zijn we lekker door de stad gaan wandelen en winkelen. Wat souvenirs gehaald voor thuis. We kwamen ook nog langs een luxe winkel met tv’s, elketrische apparaten en nog veel meer. Hier hebben we nog wat mooie boeken voor de kinderen gekocht van het donatiegeld. Het zijn 10 boeken met steeds 100 facts over een bepaald onderwerp(de zee, uitvindingen, ruimte, dinosaurussen, spinnen etc.) en 3 sprookjesboeken. De boeken zijn in het Engels en voorzien van veel mooie plaatjes. Benieuwd hoe de kinderen ze vinden!

’s Avonds op stap geweest met wat locals. Ze namen ons mee naar een lokale bar in Cape Coast. Wel leuk om te zien maar het stelde niet zoveel voor. Wel even gezellig gedanst.

Zaterdag 11 juli

Vandaag wilde we The Rock Shrine bezoeken. Een grot bij een dorpje op anderhalf uur van Cape Coast. In het resort eerst maar eens even navraag gedaan hoe we daar het beste konden komen (in de reisgids staat dat er vanaf cape coast trotro’s rijden en dan het laatste stuk moet je een taxi nemen). De beste man wist eerst helemaal niet wat The Rock Shrine was. Pas BZaterdag geprobeerd om the rock shrine te bezoeken. Ligt anderhalf uur van cape coast. Schijnbaar totaal niet bekend en z ijn er dan ook niet gekomen. Onderhandelen met toen we het boekje lieten zien ging er een vaag belletje rinkelen. Hij raadde ons aan vanaf het resort een taxi te nemen. Een enkele reis mocht niet duurder zijn dan 60 cedi (ongeveer €12). Daar konden we dan wel weer een taxi terug nemen. We konden ons ook naar een busstation laten brengen en daar de trotro pakken. Voor het resort staan altijd een paar taxi chauffeurs te wachten. Zodra die lucht kregen van onze plannen kwamen ze meteen naar ons toe. Met 4 tegelijk! Er viel bijna geen normaal gesprek met ze te voeren en al helemaal geen goede prijsafspraak te maken. Ook zij wisten in eerste instantie niet eens waar we heen wilden gaan. Na een tijdje praten was ik het zat en heb ik gezegd dat we wel ergens anders een taxi zoeken. Op de straat een taxi aangehouden. We vroegen hem om ons naar het busstation te brengen. Hij vroeg ons waar we heen gingen. Bij het noemen van onze bestemming wist ook deze man niet waar het was. Maar hij wilde ons er wel heen brengen!! Hij ging eerst even navraag doen wara het was (op het busstation waar we moesten zijn) en kwam ook toen met een veel te hoge prijs. Tevens waren we er niet gerust op dat hij nu wist waar het was! Hij was al gaan rijden terwijl wij nog niet hadden toegezegd. Toen was ik ook klaar met deze chauffeur. We zijn meteen uitgestapt. Aangekomen op het busstation was ook hier onze bestemming schijnbaar erg lastig. Na een paar keer vragen werden we naar een lege trotro gebracht. Deze zou daar heen gaan…Het was heel erg rustig op het station en ik had niet het idee dat deze trotro binnen nu en 2 uur zou gaan rijden. Na een half uurtje wachten was er nog niemand ingstapt. Het was inmiddels al tegen de middag en we besloten om maar niet naar The Rock Shrine te gaan (we zouden daar ook een paar uur bezig zijn met bezichtigen dus dat zou qua tijd en terugreis krap worden om voor het donker weer terug te zijn). Dus besloten we om aan het strand even bij te komen van deze bijzondere ervaring. Ergens naartoe willen maar niemand weet waar het precies is! Ik merk dat ik af en toe zo moe wordt van die onduidelijkheid.

We hadden gehoord dat er dit weekend een festival was in Elmina (een stadje verderop) en zijn ‘smiddags met een aantal locals van de week ervoor naar Elmina gegaan. Wat we daar zagen was echt prachtig. Er was net een optocht aan de gang van alle Chiefs (dorpshoofden) van omliggende dorpen. Ze werden gedragen op een soort grote stoel, overal muziek en dansende mensen. Fantastisch!! Daarna nog rondgelopen rond het kasteel en genoten van het uitzicht. Tegen de avond teruggegaan en door de stad teruggereden. Erg leuk om tussen alle feestende mensen door te rijden. Overal werd gedanst! Heerlijk. In het resort moesten we nog even eten. Ze hadden deze week lasagne. De locals ook wat laten proeven (het was voor hun te duur om hier te eten) en die wisten niet wat ze proefden! Ze vonden het super lekker!

Zondag 11 juli.

Vandaag even een relax dagje voordat we teruggaan naar het kindertehuis. In de ochtend nog even door cape coast gewandeld en door locals gewezen op een heel leuk barretje aan de zee met uitzicht op het strand met alle vissersboten. De middag lekker op het resort doorgebracht en naar de voetbalwedstrijd op het strand gekeken. Toen weer richting het kindertehuis. In tegenstelling tot vorige week had ik zin om weer terug te gaan naar de kids. We kregen weer een super warm welkom toen we weer terug waren. Erg fijnJ

woensdag 8 en donderdag 9 juli

Woensdag 8 juli.

Vandaag voel ik me alweer een stuk beter dan gisteren! De emotie wisselingen gaan hier zo snel! Ineens besef ik me dat ik vanaf het weekend al niet meer in de spiegel heb gekeken en al ruim een week geen make-up meer draag. Alle gewoonte dingen van thuis vallen hier in het niets en lijken niet nodig te zijn. Ik doe ’s ochtends mijn haren in een knotje gooi wat water in mijn gezicht en klaar! Thuis ga ik de deur niet uit zonder eerst even in de spiegel te kijken. Heel apart om dat te ervaren.

In de ochtend zijn Indyssa en ik even naar Swedru gegaan samen om wat spullen te halen. Op zoek naar deet(de deet gaat hier snel opwant we smeren zo’n 3 keer per dag), pleisters voor de kindjes, koekjes en chocola en wat te drinken voor onszelf(water is lekker maar soms is er even behoefte aan wat anders te drinkenJ) en scharen en lijm voor de knutselactiviteit die we die middag gaan doen. Heerlijk om even gewoon over straat te lopen. Mensen zijn erg behulpzaam maar willen tegelijkertijd ook alles aan je verkopen. De pleisters die we zochten hebben we niet kunnen vinden, dat bleek nogal een astig te verkrijgen product. We dachten dan worden scharen en lijm ook lastig maar na het vragen aan een paar mensen kwamen we opeens in een winkelte met allerlei kantoorartikelen! Volop scharen en lijm!

In de middag hebben we de eerste knutselactiviteit voorbereid. Knippen en plakken en funny glasses maken(ik heb vanuit Nederland papieren brillen meegenomen die beplakt kunnen worden en allerlei frutsels om erop te plakken). We hebben Diane gevraagd alle kinderen naar buiten te sturen zodat wij alles op de tafels konden klaarzetten, anders zou het chaos worden als we dat doen waar de kinderen bij zijn. Daarna hebben we haar gevraagd om de regels uit te leggen en wat ze nu eigenlijk gaan doen. Mooi om te zien wat voorgezag Diane heeft; als ze de kinderen roept komen ze allemaal en luisteren ze heel goed wat ze te zeggen heeft. Daarna antwoorden ze allemaal tegelijk Yes madame. In Nederland is dit een rare vorm, maar hier kan ik me verplaatsen in deze manier en werkt het om 36 kinderen iets uit te leggen en in toom te houden. Ik heb de kinderen verteld dat we gaan knutselen. Ze mogen alle materialen gebruiken die ze willen. Er is genoeg voor iedereen. Lijm en scharen moeten om de beurt gebruikt worden. Nu kon het knutselen beginnen. Ik had chaos verwacht maar door de geboden structuur verliep het soepel en heeft iedereen zoveel lol gehad! (zie de foto’s van de gemaakte brillen) Zelfs Lizzy en Diane hebben mee geknutseld en waren zo blij als de kinderen. Prachtig! Wat leuk was om te zien was de manier waarop de kinderen verschillend omgingen met het maken van de brillen. Sommige kinderen gingen heel gericht te werk en heel symmetrisch, sommige kinderen plakten her en der wat op de bril , sommige waren meer gericht op dezelfde kleuren etc. Zo was elk kind op zijn eigen manier bezig met knutselen. Toen was inmiddels ons eten klaar maar er was nog niet opgeruimd. Dat vond ik wel even vervelend want ik had bedacht dat de kindjes na de activiteit weer konden spelen en dat wij dan even zouden opruimen. Ik heb gezegd dat wij na het eten wel even zouden opruimen. Echter….Zonder dat daar iets over was gezegd begonnen alle kindjes op te ruimen. En netjes dat ze dat deden! Het materiaal werd keurig weer gesorteerd en aan ons teruggegeven (het grootste gedeelte dan, de helft van de potloden was verdwenenJ, die heb ik later in de middag teruggevraagd aan de kinderen en kreeg ze gelukkig ook terug!). De grond werd geveegd en nadat wij ons eten op hadden zag de kamer er weer netjes uit. Wat een verschil met hier in Nederland. De kinderen deden dit zonder te mopperen en uit zichzelf. Iets voor mijn leerlingen om van te lerenJ

Donderdag 9 juli

In de ochtend heb ik weer geholpen op school. Rekenen en schrijven zijn de onderdelen waarbij ik me het meest nuttig kan maken. Het schrijven vinden sommige kinderen erg lastig. Ik heb een kindje geholpen die het verschil tussen u en n niet ziet. Hij schrijft steeds een u in plaats van een n. Ik heb samen met hem het potlood vastgepakt en heel vaak de n geschreven en met gebaren duidelijk gemaakt dat de u een boogje onder heeft en de n boven. Na een tijdje leek hij het door te hebben.

Wat me ook opvalt tijdens het schrijven is dat de kinderen zodra ze iets verkeerd hebben geschreven of ze zijn niet helemaal tevreden wordt het uitgegegumd. Ze gummen zo vaak dat de blaadjes soms helemaal kapot gegumd zijn. Ik denk dat dit ermee heeft te maken dat de docent wil dat het perfect is. Hij liet me een aantal keer een schriftje nakijken en dan was ik tevreden en dan zei hij bijv dat de letters nog iets netter konden bijvoorbeeld of was de afstand net niet helemaal goed tussen de woord. Terwijl sommige kinderen het gewoon (nog) niet netter konden. As ik hem dan uitlegde dat ik wel verbetering zag tijdens het schrijven kon hij dat ook wel goedvinden.

In de pauze hebben we nog even met de docenten samen gezeten. Want ik wilde met de docenten bespreken wat zij nodig hadden aan lesmateriaal/schoolspullen voor de kinderen. Ik wilde een deel van het geld dat ik heb ingezameld hier aan besteden. Indyssa had ook geld opgehaald en we hebben besloten de inkopen gezamenlijk te doen. Ze docenten hadden voor ons een lijstje gemaakt met wat ze nog nodig hebben. Er stonden een aantal school/werkboeken op, my First copy book (hiermee leren ze schrijven), reken en schrijf schriften, potloden en gummen.

In de middag zijn we met Tina op pad gegaan om het eerste deel van het gedoneerde geld uit te geven! We hebben bijna alle schoolspullen kunnen aanschaffen. De werkboeken moeten apart gekocht worden. Die worden alleen verkocht vanuit een busje die maar eens in de zoveel tijd in Swedru is. Dus dat is nog even afwachten. De schoolspullen vielen goedkoper uit dan we dachten, dus hebben we nog een aantal andere spullen gekocht: 2 voetballen, onderbroeken voor de kinderen, 5 nieuwe emmers (die gebruiken ze voor het douchen en een groot deel van de huidige emmers is stuk) en een aantal schoolposters (zie foto’s).

’s middags bij terugkomst ontdekten de kinderen natuurlijk meteen de 2 nieuwe ballen. 1 voor de jongens, 1 voor de meisjes. De kinderen waren zo blij! Maar zelfs de grote heren vonden het mooi om mee te spelen: William onze chauffeur, Kwami ennog een jongen die op het terrein van het kindertehuis werden kwamen met de voetbal spelen. Samen met de wat grotere kinderen ontstond er een soort van volleybal spel. De zon scheen, er werd volop gelachen en gespeeld, iedereen was aan het genieten. Dat was een super mooi moment!

vrijdag 3 juli t/m dinsdag 7 juli

Vrijdag 3 juli

De ochtend hebben we nog doorgebracht op het kindertehuis. We hebben meegeholpen met het lesgeven. De 2 docenten komen handen te kort. Het is heel zinvol om met z’n tweeën erbij te gaan zitten en de individuele kinderen te helpen. Die individuele aandacht lijken ze ook niet te kennen, maar hebben ze wel echt nodig. Alle lessen gaan klassikaal en dan krijgen ze een opdracht en die wordt dan kort nagekeken door de docent. Nabesproken wordt er niet. De wat slimme kinderen redden zich op deze manier, maar de andere lopen hierdoor achter. Ook gaat het soms te snel voor ze en om dan even 1 op 1 de opdracht door te spreken helpt dan echt.

Helaas kregen ook een aantal kinderen weer met de stok. In de ochtend wordt er een gebed geoefend (echt bijna 2 uur achter elkaar!). De kinderen moeten deze kunnen opzeggen. Ik vond dit echt niet leuk om te zien. Ik ben in de pauze even naar de docenten toegelopen om mijn gevoel te uiten. Ik was namelijk even weggelopen, vond het moeilijk om erbij te blijven zitten. Ze vonden het niet erg dat ik mijn gevoel met ze besprak en begrepen ook goed dat dit voor ons schokkend was. Ik heb er een open gesprek van gemaakt en gezegd dat ik op deze manier geen lesgeef in Nederland. Ik vroeg of ze er voor openstaan om eens met elkaar in gesprek te gaan over de verschillen van lesgeven, dit vonden ze prima. Komende week ga ik punten opschrijven die ik in mijn laatste week met ze ga bespreken.

Na de middag lunch pakken wij onze spullen en gaan op pad om Cape Coast te bezoeken. Eerst lopen we een half uurtje om bij de hoofdweg uit te komen. Het heeft de dag ervoor heelerg hard geregend en op een gegeven moment stuiten we op een enorme plas. Zo groot dat het de hele weg blokkeert. Aan de zijkanten staan hoge planten/struikgewas dus eromheen was niet echt een optie….Dan maar erdoorheen. Schoenen uit, broek omhoog en door de modder!

Aangekomen bij de hoofdweg willen we een trotro pakken, dat is het openbare vervoer hier. Een busje met zoveel mogelijk mensen erin. Maara…wanneer stopt een trotro? Gelukkig treffen we onze tuinman aan! Hij moet ook de troto hebben. Hij legt uit dat je je vingers moet opsteken voor hoeveel mensen je een plek moet hebben. Als de troto dan stopt kun je instappen. Soms zitten ze namelijk al helemaal vol.

Na een prima rit van 2 uur komen we aan in cape coast. Vanuit daar nog een taxi naar ons hotel (kost omgerekend €0.80). Wat was het fijn om bij het hotel aan te komen. Het lag direct aan het strand en het was echt een soort beach resort. Ook zag ik na een week geen blanke mensen te hebben gezien (behalve onszelf danJ) hier de eerste toeristen! Ook even fijnJ Na ons geïnstalleerd te hebben gingen we wat eten en toen we de menu kaart kregen konden we onze ogen niet geloven. Er stond gewoon pasta en pizza op! Keuze was snel gemaakt na een week van rijst. Heerlijk gegeten en daarna ging de muziek aan. Het resort is ook een soort uitgaangsgelegenheid voor de jongeren uit Cape Coast, dus er waren ook locals. En de Ghanese mannen stonden (in tegenstelling tot hoe het in Nederland gaat) als eerste op de dansvloer! Er wordt volop gedanst en op een gegeven moment stonden ook wij lekker op de dansvloer.

Zaterdag 4 juli

Vandaag zijn we op de toeristisch toer gegaan. We hadden de avond ervoor al geregeld dat er en taxi zou komen om ons naar Kakum Nationaal Park te brengen en naar Monkey Forest. We waren met 6 en er kwam een gewone taxi, 4 zitplekken. Maar dat kon gewoon volgens de chauffeur. 2 voorin en achterin 1 op schoot. Beetje krapjes, maar het paste. Onderweg kwamen we een politiecontrole tegen. Dat was nog wel even een dingetje, want het mag natuurlijkniet met zoveel in een taxi. 2 van ons moesten eruit en de taxi hield een auto tegen en daar moesten zij dan een klein stukje mee mee rijden tot na de politie controle!

Het nationaal park vond ik zelf een beetje teleurstellend. Je kunt een tour doen over de touwbruggen en een tour met een gids die je van alles verteld over de natuur. Wij hebben de touwbruggen gedaan. Ik heb wel enorme hoogtevrees dus wist niet zeker of dat iets ging worden, maar om in mn eentje iets anders te doen vond ik ook niet zo leuk en ik had begrepen dat je kon afsnijden of anders kon lopen als je de touwbruggen wilde overslaan. Het was ongeveer een kwartiertje lopen naar de touwbruggen. Je liep met heel veel mensen en echt de tijd om om je heen te kijken was er niet. Toen kwamen we bij de touwbruggen aan en die waren hoog!! Heb er 1 geprobeerd maar had echt enorm last van mijn hoogtevrees helaas. Gelukkig kon ik een kortere route lopen over de bruggen waardoor ik snel weer vaste grond onder mijn voeten had. Ik had verwacht dat ik nu heel veel gemist had, maar 10 minuten laten kwamen de andere al weer aangelopen, dus de touwbruggen zelf duurt ook maar een kwartiertje..Wel een super mooi uitzicht! Maar had graag meer willen zien van het park.

Toen zijn we naar Monkey Forest gegaan. We wisten niet precies wat het was. Toen we daar kwamen, kwamen we erachter dat het werd gerund door 2 rotterdammers. Super leuk! Ze hadden een aantal bijzondere apen en beesten in het park. Mooi om te zien. Wat ik niet had verwacht is dat ze in kooien zouden zitten, dat vond ik wel zielig.

Zondag 5 juli

Vandaag heerlijk de dag doorgebracht op het strand en teruggereisd naar het kindertehuis. Ik merkte dat ik de omschakeling wel lastig vond. Van heerlijk op het strand liggen weer back to reality. Maar eenmaal aangekomen in het kindertehuis was dit gevoel meteen verdwenen want zodra de kinderen ons in het vizier kregen renden ze op ons af en besprongen ze ons! Ze waren blij dat we na het weekend weer terug waren. En ik was ook blij om weer terug te zijn!

Maandag 6 juli

Na het warme welkom van de dag ervoor toch nog weer even wennen in het kindertehuis. Wat dat gevoel precies is en waar dat vandaan komt vind ik lastig te beschrijven. Gelukkig was het grotendeels een hele fijne dag en heb ik veel met de kindjes gespeeld en geknuffeld. Ik zeg grotendeels want de avond verliep ietsjes anders…In de woonkamer van het kindertehuis staat een kerstboom met lichtjes erin(en die staan ook aan). Een van de kindjes (een nieuw kindje dat vandaag is gebracht. Wat ons overigens helemaal niet verteld is en omdat we nog niet alle hoofdjes kennen was hij mij ook nog niet opgevallen!) ging met de lichtjes spelen en kreeg toen een elektrische schok! We hoorden ineens een hoop geschreeuw van binnen komen en renden naar binnen. Daar zagen we het jongetje bewusteloos op de grond liggen. Diane, een van de verzorgers, handelde heel adequaat. Ze pakte een stok en schoof hem weg bij de kerstboom. Toen heeft ze hem opgepakt en mee naar buiten genomen. Vanaf dat moment ging het heel snel. Kinderen kregen bevelen van Diane omhaar telefoon te pakken, Kwami de tuinman werd gebeld (die was in het dorp verderop) en hij kwam snel met een taxi naar het kindertehuis toe. Het kindje (heet ook Kwami) was nog steeds bewusteloos maar hij ademde wel. Toen snel in de taxi naar het ziekenhuis. Wat me toen heel erg verbaade was dat er ook een verzekeringspas voor het jongetje tevoorschijn kwam! Dat had ik niet verwacht. Toen ze weg reden hebben we zoveel mogelijk geprobeerd de andere kinderen weer rustig te krijgen (wat nog lastig was want ik was zelf natuurlijk ook heeeel erg geschrokken!). Toen kwam ik er ook nog achter dat Kwami hier al 2 broertjes heeft zitten en die waren natuurlijk heel hard aan het huilen. Wat wel weer goed was om te zien was dat er ineens ook 2 mensen uit het dorp in het kindertehuis waren. Die kwamen polshoogte nemen en kijken of we nog iets nodig hadden. Ze hebben toen alle elektriciteitspunten uitgezet (elk stopcontact heeft hier een knopje om het aan en uit te zetten) met een stok. We wisten namelijk niet precies wat er gebeurd was nog en dachten dat er iets mis was met de elektriciteit. Na ongeveer een uurtje kregen we het verlossende telefoontje dat Kwami helemaal in orde was en dat hij alweer rondliep! De kinderen en wij waren enorm opgelucht natuurlijk!! Toen de rust weer was teruggekeerd gingen Indyssa en ik naar onze kamers. Net op dat moment viel de stroom uit…Erg fijn want het was al donker en ik vind het nooit zo fijn als de stroom uitvalt als het al helemaal donker isJ Ik liep met mijn lampje nog even naar het toilet en toen ik terugkwam stond Indyssa buiten en vroeg of ik een man zag achter ons huisje. Ik zag niemand en vroeg wat er was. Ze zij dat toen ze net binnen was er ineens een man op haar raam klopte aan de achterkant en vroeg om een slaapplek omdat hij achtervolgd werd! Maar we konden dus niemand vinden. Toen zijn we even op haar kamer gaan wachten en na een paar minuten kwam hij weer ond dat best wel eng! Ik heb hem toen gevraagd om naar de voorkant van het huis te komen zodat we met elkaar konden praten, maar dat deed hij dus niet. Hij liet zichzelf niet zien en verdween steeds in de bosjes. De grote jongens waren nog wakker en hoorden ons praten met de man en kwamen polshoogte nemen met hun machete messen! Ik was op dat moment echt wel heel erg bang. Je it echt in een geïsoleerd gebied en de politie bellen kennen ze hier natuurlijk ook niet. We hebben contact gelegd met Tina en gevraagd wat we nu moesten doen(ik had haar eerder op de avond al een aantal keer aan de telefoon gehad, omdat we ook contact hebben gehad over het jongetje). Zij zei dat we deze nacht moesten doorbrengen in de mainhouse zodat we morgen naar een oplossing konden kijken. Dit was nog nooit gebeurd zei ze. We hebben onze spullen verplaatst naar het klaslokaaltje en hebben hier geprobeerd te slapen. Maar het is altijd zo warm in het kindertehuis dat zelfs als we stil lagen we nog dropen van het zweet..!

Dinsdag 7 juli

Na een korte, onrustige en hele warme nacht hebben we ’s ochtends weer contact gehad met Tina. Zij vertelde dat Kwami de tuinman de komende tijd op het terrein van het kindertehuis zal slapen/waken. Dat stelde me wel een beetje gerust maar ik was deze ochtend echt heel erg van slag. Ik wilde het liefste gewoon zo snel mogelijk naar huis. Maarja ik wist natuurlijk ook wel dat ik daar later heel erg spijt van zou gaan krijgen als ik dat daadwerkelijk zou doen, maar dat gevoel heb ik wel echt even gehad door alle gebeurtenissen van maandagavond/nacht. In de middag ben ik me weer bezig gaan houden met de kindjes en heb ik even met het thuisfront gebeld en ik merkte dat ik me weer beter ging voelen. Ik merk sowieso dat ik hier heel erg last heb van snelle emotiewisselingen. Het ene moment kan ik last van heimwee hebben en het andere moment gaat de tijd veel te snel en wil ik niet meer weg! Echt raar om te ervaren!

Als de avond valt merk ik bij mezelf toch nog een lichte spanning. Gelukkig bleef te stroom aan en zaten Diane en Lizzy met de oudste kinderen buiten voor ons. Ze gingen wachten tot wij hadden gedoucht en op onze kamer waren. Echt super lief! (normaal gaan zij dan ook naar binnen en gaat het kindertehuis op slot, maar nu bleven ze dus extra lang buiten zitten). Het was ook nog eens extra gezellig zo met z’n allen bij elkaar. Dat gaf me toch wel een heel fijn gevoel.

Orientatie dagen en de eerste dagen in het kindertehuis

Maandag 29 juni:

Vandaag begonnen onze 2 oriëntatiedagen. Tina kwam naar het hotel toe om ons daar van alles te vertellen. Dit deed ze samen met Grace (haar nichtje) en Seth. We hebben veel informatie gekregen over Ghana, onze projecten, cultuurverschillen, hygiëne, reizen door Ghana en we kregen taalles.

Na deze lange maar informatieve ochtend stapten we samen met Grace en William (de vaste chauffeur) in het busje om naar Krokobite Beach te gaan voor een drumles en dansles. Onderweg is zoveel te zien. We reden over grote wegen en we eindigden in een sloppenwijk waarachter het strand ligt. Onderweg zijn we her en der gestopt om dingen aan te schaffen: iedereen moest toiletpapier kopen, dat hebben ze niet op de plekken waar we verblijven. Daarnaast kochten we dettol om te gebruiken voor als we onze kleren wassen. Dit dood de bacteriën. Ook hebben we een ghanese simkaart gekocht. Inmiddels heb ik deze in gebruik. Smsen en bellen gaat, echter internet (je kunt een internetbundel kopen) werkt niet op mijn telefoon…balen!

Bij aankomst op het strand krijgen we onze lunch. Die was echt heel lekker. Een soort gefrituurde banaantjes met een soort bonenschotel met pittige saus. Heerlijk! Op krokobite beach worden we verwelkomd door twee rasta’sJ ik hoef niet te vragen wie ons de drum/dansles gaat geven want dat is meteen duidelijk. We beginnen met de drumles. We krijgen verschillende technieken aangeleerd en maken daarna een aantal ritmes met elkaar. Nog echt wel moeilijk en we hebben een strenge leraar. Als iemand de fout in gaat of blijft gaan dan legt hij het weer opnieuw uit.

Daarna gingen we lekker dansen! Heerlijk zo’n Afrikaanse dansJ Na het drummen en dansen konden we nog even naar het strand om in de zee te zwemmen. Wat heeft het water een lekkere temperatuur. Wel drijft er allemaal afval in de zee, dat is dan weer erg jammer. Na het strand gaan we weer richting hotel.

Dinsdag 30 juni

Vandaag is de tweede dag van de oriëntatie. We worden weer opgehaald door Grace en William. Citytour in Accra staat op de planning. We gaan ’s ochtends eerst nog naar een dorpje in de buurt. Daar heeft een vrouw een projectje opgestart. Kansarme vrouwen uit het dorp leert ze slippers en sleutelhangers maken met allerlei kralen erop als versiering. Deze kunnen ze dan stras verkopen. Mooi project en we mochten zelf ook even proberen om een aantal kralen op een sleutelhanger te krijgen. Daarna gingen we naar Accra. Ruim 2 uur rijden want het was druk op de weg. Rond 1uur waren we in Accra en zijn we bij een lokale chopbar gaan lunchen. Er was echter niet zoveel keus en Grace had ons alleen achtergelaten zonder instructies te geven of we al konden bestellen en wat dan voor ons lekker zou zijn. Dus aten we een gerecht (soort nasi met een stuk kip) wat we ook al in het hotel een aantal keer hadden gegeten, dus dat was wel erg jammer. Toen gingen we nog een markt bezoeken, bleek echter een markt alleen voor toeristen te zijn. Wel een leuke markt maar had graag meer van Accra zelf willen zien. Hierna was het volgens Grace alweer tijd om te gaan terwijl iedereen dacht dat we nog meer zouden zien in Accra (onafhankelijkheidsplein en een museum) maar dat was schijnbaar niet zo. Dat vond ik wel wat teleurstellend want ik heb voor mijn gevoel nu niet echt Accra gezien.

Woensdag 1 juli

Vandaag is de dag dat we naar onze projecten worden gebracht. Ik ben nerveus merk ik. Gelukkig de anderen ook. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar Tina’s chilcare. Onderweg zien we weer van alles: mooi landschap, gevaarlijke inhaal manoeuvres, geiten bovenop daken van auto’s, tanken met de motor nog aan en de auto wordt onderweg volgeladen met eten voor het kindertehuis . In Ghana is het normaal dat bij de stoplichten wel een stuk of 20 verkopers rondlopen met van alles op hun hoofd (ze hebben echt een soort winkeltje op hun hoofd). Van koekjes, tot fruit, tot kauwgom, ijsjes, noem het maar op. Voor de kinderen worden koekjes gekocht, ananassen en mango’s. De hele auto ligt vol.

Terwijl we Tina’s childcare naderen raken we steeds meer verwijderd van de bewoonde wereld. We zien nog een paar kleine dorpjes, maar that’s is. We gaan dan van de grote weg af en rijden een zandpad in. Na ongeveer 10 minuten rijden slaan we een weggetje in, in the middle of nowwhere en daar staat Tina’s childcare. Dat was wel even slikkenJ We zitten echt in de rimboe! De kinderen komen meteen op ons afrennen (het is vandaag in Ghana een feestdag dus de kinderen hebben vrij van school). Ze begroeten ons en gaan dan allemaal netjes voor ons staan en beginnen een welkomst liedje te zingen! Welcome madame Tessa, Welcome madame Indyssa. Echt ontroerend. Ik stond daar echt met een brok in mijn keel naar te luisteren. Vervolgens worden Indyssa en ik op onze kamers gewezen. Het is een bijgebouwtje van het weeshuis waar twee kamers met plafondventilator zijn. We krijgen ieder een eigen kamer, hoe luxe. Ze zien er prima uit! Wat wel iets meer schrikken was (hoewel ik me er toch op voorbereid is dat het zo is) zijn de toiletten. Het is een huisje met 6 kleine kamertjes. 2 girls toiletten, 2 boys, 1 voor de workers (verzorgers) en 1 voor de volunteers. Het toilet zelf is wel schoon, maar het is geen doortrekker (alles komt in een septische tank uit) dus het ruikt er wel. Door de septische tank zit het er vol met motmuggen. Hier zullen we het de komende 3 weken mee moeten doen!

Ik merk de eerste uren dat ik echt even moet bekomen van de schrik. Ik vind het lastig om te beschrijven wat ik hier zie/ervaar en hoe dat voelt. De eerste paar uur loop ik met toch met een knoop in mijn maag rond. Het is de nieuwe omgeving, de armoede waarin de kindjes leven en ineens ver weg van de bewoonde wereld. Gelukkig ben ik hier samen met Indyssa. Zij heeft ook dat gevoel en dit kunnen we gelukkig met elkaar delen. De eerste uren heb ik echt mijn tranen af en toe moeten wegslikken.

De rest van de dag proberen Indyssa en ik een beetje onze weg te vinden in het kindertehuis. Je merkt dat er 36 kinderen wonen en maar 2 verzorgers. Ze hebben echt aandacht en liefde nodig en die vragen ze ook. We lopen wat rond en gaan in het voorste gedeelte van het kindertehuis zitten (zowel klaslokaal, eetkamer en woonkamer tegelijk) en meteen zitten de meeste kinderen op of om ons heen. Het is erg overweldigend. Ze willen op schoot, vragen honderd dingen tegelijkertijd en willen allemaal aandacht. Ik heb geprobeerd de eerste uren zoveel mogelijk kindjes even mijn aandacht te geven. Wat het nog eens lastig maakt is dat de meeste ook nog best wel op elkaar lijken, zie ze maar eens uit elkaar te houdenJ

Op een gegeven moment werd geroepen dat onze lunch klaar stond. Aan een grote tafel aan de zijkant van het klaslokaal staan onze borden. De kinderen weten schijnbaar dat de vrijwilligers hier rustig altijd eten en laten ons eventjes met rust. Hetzelfde geld voor het avond eten en ontbijt. Wij eten apart van de kinderen. We krijgen ook ander eten dan de kinderen. Gelukkig zijn de twee ‘moeders’ hier goede kokkinnen en koken ze lekker voor ons. Meestal te veel, maar dat is niet erg, want wat over is gaat naar de kinderen!

Na het avond eten ben ik echt helemaal op na alle eerste indrukken. Ik besluit om de douche maar eens uit te proberen. Ook hier hebben ze goed voor gezorgd voor de vrijwilligers die hier komen. Er is een aparte douche. Weliswaar koud water maar het is echt een heerlijke douche. Het water is gelukkig niet heel erg koud en omdat het hier klam en warm is, zorgt deze douche voor een aangename afkoeling. Het is nu half 10 en ik ga proberen te slapen na mijn eerste dag in het kindertehuis. Morgenrond 5uur zullen de eerste kinderen wakker worden!

Donderdag 2 juli

En inderdaad, rond een uur of 5 hoor ik de eerste stemmetjes uit het kindertehuis komen. Als ik om half 6 mijn kamer uit kom is het al een drukte van jewelste voor het kindertehuis. 1 van de verzorgers is met een soort roe de tegels aan het vegen en een van de jongens staat buiten op het vuur rijst te koken (er is binnen een gastfornuis maar er wordt buiten op dit vuur gekookt!) Ook dit beeld is alsof ik weer in een film ben beland! Zo authentiek hoe het er hier aan toegaat.

Kinderen spelen al volop, zijn water aan het halen bij de waterpomp om zich te wassen. Er staat achter het kindertehuis een waterpomp. Hier wordt steeds water gehaald om de was mee te doen en om de kinderen mee te wassen. Het water ziet er goed uit. De kinderen drinken er ook uit.

We helpen de kinderen met aankleden en zich klaar te maken voor school. De ouderen gaan naar het dorp (zo’n kwartiertje lopen) en de andere kinderen krijgen hier les. Er komen ook 3 kinderen uit het dorp hier naartoe. Er zijn 3 klassen en 2 docenten kom ik achter. Erg interessant gegevenJ Ik was meteen erg benieuwd hoe de kinderen les geven. Nou….dat gaat echt totaal anders dan bij ons kan ik jullie vertellen! De kinderen gaan buiten in drie rijen staan en zingen een aantal liederen . Dan gaan ze marcherend naar binnen en gaat de les beginnen. Denken we…voordat iedereen op zijn plek zit en nog voordat de tweede docent is gearriveerd (hij had last van hoofdpijn zei hij, daarom was hij laterJ) is er al een half uur verstreken. Dan begint de docent bij de kleintjes de maanden van het jaar op te zeggen. Als dat klaar is verlaat ze het lokaal en gaat naar de andere klas toe. De kleintjes moeten maar wachten.

Vervolgens begint ze met wat sommen voor klas 2. Klas 3 krijgt les van de andere docent. Zo te horen ging het over elektrische apparaten.

Positieve bekrachtiging (complimenten) en de tijd nemen om dingen goed uit te leggen is hier niet aan de orde. Klassikaal worden sommen opgelezen en soms krijgen leerlingen met een stok een tik op de hand als ze het antwoord fout hebben. Mijn docentenhart (maar tevens ook mijn eigen hart) huilde toen ik zag op welke manier ze les kregen. Ik ben erbij gaan zitten en heb kinderen individueel geholpen met de sommen, veel complimenten gegeven. Heel lang duurde het niet want Indyssa en ik werden opgehaald door onze Big Black Mama om even naar een stadje (Swedru) verderop te gaan voor wat inkopen. In de auto probeerde ik wat ik net gezien had een plek te geven. Graag zou ik de docenten wat tools geven om hun lessen te verbeteren, maar ja…wie ben ik. Gelukkig komt het gesprek met Tina al gauw op het kindertehuis en verteld ze dat ze heel graag feedback wil van ons. Ze wil het kindertehuis zo goed mogelijk maken voor de kinderen. We mochten ook tips geven aan de verzorgers en docenten. Fijn dat zij hier voor open staat en dat waarschijnlijk ook de verzorgers en docenten het fijn vinden. Ik ga hiermee aan de slag!

Het was even heel fijn om samen met Tina en William (de chauffeur) inkopen te doen. Heel leuk om te zien hoe dat hier gaat. Je rijd door het stadje en overal aan de weg zitten winkeltjes. Als je iets ziet, stop je de auto, doet je raampje open en geeft je bestelling door. Vervolgens legt de verkoper de spullen in de achterbak en wordt er afgerekend. Op naar het volgende winkeltje! Tevens met Tina besproken dat we geen internet hebben hier. Zij gaat morgen voor ons een modem kopen (ik heb geld gegeven) en dan zou ik met mijn laptop moeten kunnen internetten, Ik hoop het want ik wil heel graag deze blogs online zetten zodat jullie mee kunnen lezen!

De rest van de middag hebben we al spelend doorgebracht met de kinderen. Echte activiteiten om de kinderen te vermaken (zoals wij dat kennen in de Nederlandse kinderopvang) kennen ze hier niet. De kinderen vermaken zichzelf en zijn heel creatief met de weinige spullen die ze hebben. Heel af en toe zie ik een kindje zich wat vervelen maar dat is al snel weer over. Met 36 kinderen hoef je nooit alleen te spelen.

Orientatie dagen en de eerste dagen in het kindertehuis

Maandag 29 juni:

Vandaag begonnen onze 2 oriëntatiedagen. Tina kwam naar het hotel toe om ons daar van alles te vertellen. Dit deed ze samen met Grace (haar nichtje) en Seth. We hebben veel informatie gekregen over Ghana, onze projecten, cultuurverschillen, hygiëne, reizen door Ghana en we kregen taalles.

Na deze lange maar informatieve ochtend stapten we samen met Grace en William (de vaste chauffeur) in het busje om naar Krokobite Beach te gaan voor een drumles en dansles. Onderweg is zoveel te zien. We reden over grote wegen en we eindigden in een sloppenwijk waarachter het strand ligt. Onderweg zijn we her en der gestopt om dingen aan te schaffen: iedereen moest toiletpapier kopen, dat hebben ze niet op de plekken waar we verblijven. Daarnaast kochten we dettol om te gebruiken voor als we onze kleren wassen. Dit dood de bacteriën. Ook hebben we een ghanese simkaart gekocht. Inmiddels heb ik deze in gebruik. Smsen en bellen gaat, echter internet (je kunt een internetbundel kopen) werkt niet op mijn telefoon…balen!

Bij aankomst op het strand krijgen we onze lunch. Die was echt heel lekker. Een soort gefrituurde banaantjes met een soort bonenschotel met pittige saus. Heerlijk! Op krokobite beach worden we verwelkomd door twee rasta’sJ ik hoef niet te vragen wie ons de drum/dansles gaat geven want dat is meteen duidelijk. We beginnen met de drumles. We krijgen verschillende technieken aangeleerd en maken daarna een aantal ritmes met elkaar. Nog echt wel moeilijk en we hebben een strenge leraar. Als iemand de fout in gaat of blijft gaan dan legt hij het weer opnieuw uit.

Daarna gingen we lekker dansen! Heerlijk zo’n Afrikaanse dansJ Na het drummen en dansen konden we nog even naar het strand om in de zee te zwemmen. Wat heeft het water een lekkere temperatuur. Wel drijft er allemaal afval in de zee, dat is dan weer erg jammer. Na het strand gaan we weer richting hotel.

Dinsdag 30 juni

Vandaag is de tweede dag van de oriëntatie. We worden weer opgehaald door Grace en William. Citytour in Accra staat op de planning. We gaan ’s ochtends eerst nog naar een dorpje in de buurt. Daar heeft een vrouw een projectje opgestart. Kansarme vrouwen uit het dorp leert ze slippers en sleutelhangers maken met allerlei kralen erop als versiering. Deze kunnen ze dan stras verkopen. Mooi project en we mochten zelf ook even proberen om een aantal kralen op een sleutelhanger te krijgen. Daarna gingen we naar Accra. Ruim 2 uur rijden want het was druk op de weg. Rond 1uur waren we in Accra en zijn we bij een lokale chopbar gaan lunchen. Er was echter niet zoveel keus en Grace had ons alleen achtergelaten zonder instructies te geven of we al konden bestellen en wat dan voor ons lekker zou zijn. Dus aten we een gerecht (soort nasi met een stuk kip) wat we ook al in het hotel een aantal keer hadden gegeten, dus dat was wel erg jammer. Toen gingen we nog een markt bezoeken, bleek echter een markt alleen voor toeristen te zijn. Wel een leuke markt maar had graag meer van Accra zelf willen zien. Hierna was het volgens Grace alweer tijd om te gaan terwijl iedereen dacht dat we nog meer zouden zien in Accra (onafhankelijkheidsplein en een museum) maar dat was schijnbaar niet zo. Dat vond ik wel wat teleurstellend want ik heb voor mijn gevoel nu niet echt Accra gezien.

Woensdag 1 juli

Vandaag is de dag dat we naar onze projecten worden gebracht. Ik ben nerveus merk ik. Gelukkig de anderen ook. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar Tina’s chilcare. Onderweg zien we weer van alles: mooi landschap, gevaarlijke inhaal manoeuvres, geiten bovenop daken van auto’s, tanken met de motor nog aan en de auto wordt onderweg volgeladen met eten voor het kindertehuis . In Ghana is het normaal dat bij de stoplichten wel een stuk of 20 verkopers rondlopen met van alles op hun hoofd (ze hebben echt een soort winkeltje op hun hoofd). Van koekjes, tot fruit, tot kauwgom, ijsjes, noem het maar op. Voor de kinderen worden koekjes gekocht, ananassen en mango’s. De hele auto ligt vol.

Terwijl we Tina’s childcare naderen raken we steeds meer verwijderd van de bewoonde wereld. We zien nog een paar kleine dorpjes, maar that’s is. We gaan dan van de grote weg af en rijden een zandpad in. Na ongeveer 10 minuten rijden slaan we een weggetje in, in the middle of nowwhere en daar staat Tina’s childcare. Dat was wel even slikkenJ We zitten echt in de rimboe! De kinderen komen meteen op ons afrennen (het is vandaag in Ghana een feestdag dus de kinderen hebben vrij van school). Ze begroeten ons en gaan dan allemaal netjes voor ons staan en beginnen een welkomst liedje te zingen! Welcome madame Tessa, Welcome madame Indyssa. Echt ontroerend. Ik stond daar echt met een brok in mijn keel naar te luisteren. Vervolgens worden Indyssa en ik op onze kamers gewezen. Het is een bijgebouwtje van het weeshuis waar twee kamers met plafondventilator zijn. We krijgen ieder een eigen kamer, hoe luxe. Ze zien er prima uit! Wat wel iets meer schrikken was (hoewel ik me er toch op voorbereid is dat het zo is) zijn de toiletten. Het is een huisje met 6 kleine kamertjes. 2 girls toiletten, 2 boys, 1 voor de workers (verzorgers) en 1 voor de volunteers. Het toilet zelf is wel schoon, maar het is geen doortrekker (alles komt in een septische tank uit) dus het ruikt er wel. Door de septische tank zit het er vol met motmuggen. Hier zullen we het de komende 3 weken mee moeten doen!

Ik merk de eerste uren dat ik echt even moet bekomen van de schrik. Ik vind het lastig om te beschrijven wat ik hier zie/ervaar en hoe dat voelt. De eerste paar uur loop ik met toch met een knoop in mijn maag rond. Het is de nieuwe omgeving, de armoede waarin de kindjes leven en ineens ver weg van de bewoonde wereld. Gelukkig ben ik hier samen met Indyssa. Zij heeft ook dat gevoel en dit kunnen we gelukkig met elkaar delen. De eerste uren heb ik echt mijn tranen af en toe moeten wegslikken.

De rest van de dag proberen Indyssa en ik een beetje onze weg te vinden in het kindertehuis. Je merkt dat er 36 kinderen wonen en maar 2 verzorgers. Ze hebben echt aandacht en liefde nodig en die vragen ze ook. We lopen wat rond en gaan in het voorste gedeelte van het kindertehuis zitten (zowel klaslokaal, eetkamer en woonkamer tegelijk) en meteen zitten de meeste kinderen op of om ons heen. Het is erg overweldigend. Ze willen op schoot, vragen honderd dingen tegelijkertijd en willen allemaal aandacht. Ik heb geprobeerd de eerste uren zoveel mogelijk kindjes even mijn aandacht te geven. Wat het nog eens lastig maakt is dat de meeste ook nog best wel op elkaar lijken, zie ze maar eens uit elkaar te houdenJ

Op een gegeven moment werd geroepen dat onze lunch klaar stond. Aan een grote tafel aan de zijkant van het klaslokaal staan onze borden. De kinderen weten schijnbaar dat de vrijwilligers hier rustig altijd eten en laten ons eventjes met rust. Hetzelfde geld voor het avond eten en ontbijt. Wij eten apart van de kinderen. We krijgen ook ander eten dan de kinderen. Gelukkig zijn de twee ‘moeders’ hier goede kokkinnen en koken ze lekker voor ons. Meestal te veel, maar dat is niet erg, want wat over is gaat naar de kinderen!

Na het avond eten ben ik echt helemaal op na alle eerste indrukken. Ik besluit om de douche maar eens uit te proberen. Ook hier hebben ze goed voor gezorgd voor de vrijwilligers die hier komen. Er is een aparte douche. Weliswaar koud water maar het is echt een heerlijke douche. Het water is gelukkig niet heel erg koud en omdat het hier klam en warm is, zorgt deze douche voor een aangename afkoeling. Het is nu half 10 en ik ga proberen te slapen na mijn eerste dag in het kindertehuis. Morgenrond 5uur zullen de eerste kinderen wakker worden!

Donderdag 2 juli

En inderdaad, rond een uur of 5 hoor ik de eerste stemmetjes uit het kindertehuis komen. Als ik om half 6 mijn kamer uit kom is het al een drukte van jewelste voor het kindertehuis. 1 van de verzorgers is met een soort roe de tegels aan het vegen en een van de jongens staat buiten op het vuur rijst te koken (er is binnen een gastfornuis maar er wordt buiten op dit vuur gekookt!) Ook dit beeld is alsof ik weer in een film ben beland! Zo authentiek hoe het er hier aan toegaat.

Kinderen spelen al volop, zijn water aan het halen bij de waterpomp om zich te wassen. Er staat achter het kindertehuis een waterpomp. Hier wordt steeds water gehaald om de was mee te doen en om de kinderen mee te wassen. Het water ziet er goed uit. De kinderen drinken er ook uit.

We helpen de kinderen met aankleden en zich klaar te maken voor school. De ouderen gaan naar het dorp (zo’n kwartiertje lopen) en de andere kinderen krijgen hier les. Er komen ook 3 kinderen uit het dorp hier naartoe. Er zijn 3 klassen en 2 docenten kom ik achter. Erg interessant gegevenJ Ik was meteen erg benieuwd hoe de kinderen les geven. Nou….dat gaat echt totaal anders dan bij ons kan ik jullie vertellen! De kinderen gaan buiten in drie rijen staan en zingen een aantal liederen . Dan gaan ze marcherend naar binnen en gaat de les beginnen. Denken we…voordat iedereen op zijn plek zit en nog voordat de tweede docent is gearriveerd (hij had last van hoofdpijn zei hij, daarom was hij laterJ) is er al een half uur verstreken. Dan begint de docent bij de kleintjes de maanden van het jaar op te zeggen. Als dat klaar is verlaat ze het lokaal en gaat naar de andere klas toe. De kleintjes moeten maar wachten.

Vervolgens begint ze met wat sommen voor klas 2. Klas 3 krijgt les van de andere docent. Zo te horen ging het over elektrische apparaten.

Positieve bekrachtiging (complimenten) en de tijd nemen om dingen goed uit te leggen is hier niet aan de orde. Klassikaal worden sommen opgelezen en soms krijgen leerlingen met een stok een tik op de hand als ze het antwoord fout hebben. Mijn docentenhart (maar tevens ook mijn eigen hart) huilde toen ik zag op welke manier ze les kregen. Ik ben erbij gaan zitten en heb kinderen individueel geholpen met de sommen, veel complimenten gegeven. Heel lang duurde het niet want Indyssa en ik werden opgehaald door onze Big Black Mama om even naar een stadje (Swedru) verderop te gaan voor wat inkopen. In de auto probeerde ik wat ik net gezien had een plek te geven. Graag zou ik de docenten wat tools geven om hun lessen te verbeteren, maar ja…wie ben ik. Gelukkig komt het gesprek met Tina al gauw op het kindertehuis en verteld ze dat ze heel graag feedback wil van ons. Ze wil het kindertehuis zo goed mogelijk maken voor de kinderen. We mochten ook tips geven aan de verzorgers en docenten. Fijn dat zij hier voor open staat en dat waarschijnlijk ook de verzorgers en docenten het fijn vinden. Ik ga hiermee aan de slag!

Het was even heel fijn om samen met Tina en William (de chauffeur) inkopen te doen. Heel leuk om te zien hoe dat hier gaat. Je rijd door het stadje en overal aan de weg zitten winkeltjes. Als je iets ziet, stop je de auto, doet je raampje open en geeft je bestelling door. Vervolgens legt de verkoper de spullen in de achterbak en wordt er afgerekend. Op naar het volgende winkeltje! Tevens met Tina besproken dat we geen internet hebben hier. Zij gaat morgen voor ons een modem kopen (ik heb geld gegeven) en dan zou ik met mijn laptop moeten kunnen internetten, Ik hoop het want ik wil heel graag deze blogs online zetten zodat jullie mee kunnen lezen!

De rest van de middag hebben we al spelend doorgebracht met de kinderen. Echte activiteiten om de kinderen te vermaken (zoals wij dat kennen in de Nederlandse kinderopvang) kennen ze hier niet. De kinderen vermaken zichzelf en zijn heel creatief met de weinige spullen die ze hebben. Heel af en toe zie ik een kindje zich wat vervelen maar dat is al snel weer over. Met 36 kinderen hoef je nooit alleen te spelen.

De eerste blog!

Hallo allemaal,

Inmiddels zitten mijn 3 weken in Ghana er weer op! Aansluitend zit ik momenteel een paar dagen in Lissabon bij een vriendin van mij, Lianne. Hier heb ik eindelijk weer internet, maar helaas heb ik tijdens mijn reis geen blogs kunnen plaatsen. Ik zou internet op mijn telefoon moeten kunnen hebben in Ghana, met mijn ghanese simkaart. Helaas werkte dat niet op mijn telefoon...Ik heb een soort dongel aangeschafd die ik op mijn laptop kon gebruiken, maar door het afgelegen gebied waar ik zat werkte die ook niet goed. Had wel verbinding, maar zo traag dat ik niets kon openen/doen:) en de internetcafes waren ook om te huilen! Ook zo traag dat ik niets kon posten/openen.

Dit betekent echter niet dat ik geen reisblogs heb bijgehouden! De komende dagen zal ik ze stukje bij beetje gaan plaatsen hier (sommige zijn in steekwoorden en moet ik nog uitwerken) en kunnen jullie ze gaan lezen! Hieronder de eerste:

De eerste dagen

Ik weet nu al niet waar ik moet beginnen met schrijven. Gisterochtend is mijn mooie reis begonnen, en nu al voldoende om over te schrijven. Het is nog bijna onwerkelijk. Gisteren nog thuis en nu in Afrika. Ik ben onwijs trots op mezelf dat ik dit avontuur ben aangegaan en het is al een jarenlange droom van me om naar Afrika te gaan.

Vertrek:

Al ik ga ik niet zo lang weg, toch merk ik dat ik het afscheid nemen moeilijk vond. Nu houd ik daar sowieso al niet van (A), maar op de een of andere manier vond ik het nu toch wel moeilijk. Alleen vliegen (en dat met mijn vliegangstJ), alleen naar Afrika. Gelukkig kon ik mijn zenuwen voor het vliegen goed onder controle houden (met dank aan valeriaanJ) en ging het vliegen goed. Op de vlucht van Lissabon (waar ik moest overstappen) naar Accra kwam ik naast een Ghanese vrouw en haar zoontje te zitten. Op een gegeven moment begonnen ze tegen elkaar te praten en ik kon het verstaan! Bleken ze uit Amsterdam te komen. Ze was niet erg spraakzaam maar wel vriendelijk. Haar zoontje had bij de gate al vriendschap gesloten met een ander Ghanees jongetje en die vonden elkaar weer in het vliegtuig. Dikke pret! Ook ik werd betrokken in hun spel. Er wordt overgegooid met een plastic zakje met een dekentje erin, handje klap en kiekeboe. Leuk om te zien dat taal (want het Ghanese jongetje uit Nederland en ikzelf spreken geen Ghanees) geen barrière hoeft te zijn als het om spelen gaat.

Na een hele lange dag vliegen en overstappen kom ik aan op Kotoka Airport. Meteen wordt mij duidelijk dat ik me niet meer in de westerse wereld bevind. Een wat bouwvallig pand, gekoeld door grote airconditioners. Het aanmelden bij de paspoortcontrole verloopt voorspoedig. De jongeman die mij Ghana in moet laten vraagt vriendelijk hoe het met me gaat. Ik vertel dat ik moe ben en spontaan verteld hij dat hij er ook al een lange dag op heeft zitten. Eenmaal door de paspoortcontrole heen bevind zich meteen in de ruimte daarachter de bagageclaim. Er zijn 3 bagagebanden. Volgens de borden moet ik bij band 1 zijn. We wachten…en we wachten…een half uur later…nog geen bagage. Op een gegeven moment komt er een man eens even polshoogte nemen, kijkt wat door het raam heen (daarachter wordt als het goed is live de bagage op de band gelegd) en roept dat we toch naar band 2 moeten. Nadat ik bij band 2 sta verschijnen er wat koffers op band 1. Iedereen weer naar band 1, om vervolgens erachter te komen dat de rest van de bagage toch bij band 2 eruit komtJ Na ruim een uur heb ik mijn bagage en loop ik de hal door. Waar je op schiphol bijna een kwartier moet lopen ben ik hier met 1 minuut buiten. Ik zie meteen een bordje met de reisorganisatie en krijg een warm welkom. Ik wordt opgehaald door William(de vaste chauffeur) en Grace (zij is het nichtje van Tina, mijn contactpersoon hier in Ghana) Samen met twee andere vrijwilligers (Indyssa, wij gaan samen naar hetzelfde kindertehuis en Lise) wordt ik naar het hotel gebracht waar we de eerste dagen zullen verblijven. Bij de vraag hoe lang het eigenlijk rijden is antwoord ze: 2 uur! Maar als het niet druk is 1 uur en 10 minuten. Ik was erg moe en een twee uur durende autorit had ik niet echt meer op gerekend. Gelukkig zijn ze in Ghana niet zo goed in tijd inschatten en waren we na 45 min rijden al bij het hotel! Het verkeer in Ghana is een belevenis op zich! Gewoon gas geven en als je er langs wilt even flink toeteren. Links of rechts in halen kennen ze niet en eenmaal van de geasfalteerde weg af zijn de wegen erg hobbelig. Hobbels en gaten zo diep of hoog als de verkeersdrempels in Nederland en dan nog allemaal door elkaar en overal. Hierdoor rijden de auto’s ook kriskras over de weg om de grote gaten te vermijden. Het hotel ligt midden in een armoedig wijkje. Eenmaal aangekomen werd ons verteld (het was inmiddels bijna 12 uur) dat we morgen om 7u bij het ontbijt werden verwacht. Kort nachtje dus. Het hotelletje is verder prima. Zelfs airco op de kamers en het is er redelijk schoon. Er staat ook nog een ijskast op de kamers, alleen die doet het nietJ

Na een korte toch wat onrustige eerste nacht lopen we het hotel uit naar een pandje verderop voor het ontbijt. Gisteren avond was het al donker en konden we niet echt naar de omgeving kijken. Nu wel en ineens leek het alsof ik in een film was. We keken even om de hoek bij het hotel en overal zie je kleine huisjes en lopen er kinderen op straat te spelen. Vrouwen met manden bovenop hun hoofd komen voorbij. Ik ben in Afrika! We worden meteen opgemerkt door de plaatselijke voetbal coach die meteen mijn adres en telefoonnummer wil hebben om eens langs te komen. Toch maar niet gegevenJ Na het ontbijt worden we opgehaald om naar de kerk te gaan. Rijdend over zanderige en hobbelige wegen halen we eerst Mama Tina op. Zij is onze contactpersoon. Zij is tevens de eigenaar van het kindertehuis waar ik zal gaan werken. Ze stapt de auto in en stelt zich enthousiast voor als onze Big Black Mama! Het is een hele lieve vrouw.

De kerk is niets meer dan een dak met stoelen eronder, een geluidsinstallatie, drumstel en keyboard. De dienst duurde bijna 3 uur maar wat was dat indrukwekkend. Vooral de gedeeltes waarin gezongen en gedanst werd. Kippevel! Er was voor wie dat maar wilde ruimte om iets te vertellen of te zeggen, om te zingen en om te bidden. Dat bidden deden ze massaal en hard op. De een in zichzelf en de ander uitbundig. Ook wij werden gevraagd om stukken tekst (in het Engels) voor te lezen. Aan het eind moesten we naar voren komen om ons voor te stellen. Grace had ons al geleerd hoe we dat in het Ghanees konden doen. Yefremi Tessa, me fee Holland. Dat werd erg gewaardeerd. Wat me opvalt is dat de mensen hier voor mij een ’bezienswaardigheid’ zijn, maar wij zijn dat als blanken ook voor hun.

Nu zijn we terug in het hotel, hebben we geluncht (een soort nasi en een stuk kip) en heb ik even tijd gehad om deze eerste blog te schrijven.

Nog 6 nachtjes slapen

Hallo en welkom op mijn reislog!

Over 6 nachten is het dan zover. Dan gaat mijn grote avontuur beginnen! Spannend!! Volgende week zaterdag zal ik voor 3 weken naar Ghana gaan om daar in een kindertehuis (Tina's chilcare foundation) vrijwilligerswerk te doen. Ik zal eerst 3 orientatiedagen in de hoofdstad van Ghana, Accra, doorbrengen. Orientatie op de cultuur, de stad (en strand), do en don'ts, veiligheid en het vrijwilligerswerk.

Afgelopen weken hebben in het teken gestaan van de voorbereidingen. Ticket boeken, visum aanvragen, vaccinaties, reisbenodigdheden verzamelen en geld inzamelen voor het kindertehuis. Gaat toch meer tijd in zitten dan je denkt! Ook heb ik geprobeerd me zo goed mogelijk in te lezen. Wat is daar belangrijk, welke waarden en normen gelden daar en wat zijn de verschillen met Nederland. Wat ik zo gelezen heb heel wat! Ik bben erg benieuwd naar het lan en de cultuur.

Nu is het bijna zover. De komende weken probeer ik hier regelmatig verhalen en foto's neer te zetten, zodat degene die het leuk vinden het kunnen volgen.

Liefs,

Tessa