Maandag 29 juni:

Vandaag begonnen onze 2 oriëntatiedagen. Tina kwam naar het hotel toe om ons daar van alles te vertellen. Dit deed ze samen met Grace (haar nichtje) en Seth. We hebben veel informatie gekregen over Ghana, onze projecten, cultuurverschillen, hygiëne, reizen door Ghana en we kregen taalles.

Na deze lange maar informatieve ochtend stapten we samen met Grace en William (de vaste chauffeur) in het busje om naar Krokobite Beach te gaan voor een drumles en dansles. Onderweg is zoveel te zien. We reden over grote wegen en we eindigden in een sloppenwijk waarachter het strand ligt. Onderweg zijn we her en der gestopt om dingen aan te schaffen: iedereen moest toiletpapier kopen, dat hebben ze niet op de plekken waar we verblijven. Daarnaast kochten we dettol om te gebruiken voor als we onze kleren wassen. Dit dood de bacteriën. Ook hebben we een ghanese simkaart gekocht. Inmiddels heb ik deze in gebruik. Smsen en bellen gaat, echter internet (je kunt een internetbundel kopen) werkt niet op mijn telefoon…balen!

Bij aankomst op het strand krijgen we onze lunch. Die was echt heel lekker. Een soort gefrituurde banaantjes met een soort bonenschotel met pittige saus. Heerlijk! Op krokobite beach worden we verwelkomd door twee rasta’sJ ik hoef niet te vragen wie ons de drum/dansles gaat geven want dat is meteen duidelijk. We beginnen met de drumles. We krijgen verschillende technieken aangeleerd en maken daarna een aantal ritmes met elkaar. Nog echt wel moeilijk en we hebben een strenge leraar. Als iemand de fout in gaat of blijft gaan dan legt hij het weer opnieuw uit.

Daarna gingen we lekker dansen! Heerlijk zo’n Afrikaanse dansJ Na het drummen en dansen konden we nog even naar het strand om in de zee te zwemmen. Wat heeft het water een lekkere temperatuur. Wel drijft er allemaal afval in de zee, dat is dan weer erg jammer. Na het strand gaan we weer richting hotel.

Dinsdag 30 juni

Vandaag is de tweede dag van de oriëntatie. We worden weer opgehaald door Grace en William. Citytour in Accra staat op de planning. We gaan ’s ochtends eerst nog naar een dorpje in de buurt. Daar heeft een vrouw een projectje opgestart. Kansarme vrouwen uit het dorp leert ze slippers en sleutelhangers maken met allerlei kralen erop als versiering. Deze kunnen ze dan stras verkopen. Mooi project en we mochten zelf ook even proberen om een aantal kralen op een sleutelhanger te krijgen. Daarna gingen we naar Accra. Ruim 2 uur rijden want het was druk op de weg. Rond 1uur waren we in Accra en zijn we bij een lokale chopbar gaan lunchen. Er was echter niet zoveel keus en Grace had ons alleen achtergelaten zonder instructies te geven of we al konden bestellen en wat dan voor ons lekker zou zijn. Dus aten we een gerecht (soort nasi met een stuk kip) wat we ook al in het hotel een aantal keer hadden gegeten, dus dat was wel erg jammer. Toen gingen we nog een markt bezoeken, bleek echter een markt alleen voor toeristen te zijn. Wel een leuke markt maar had graag meer van Accra zelf willen zien. Hierna was het volgens Grace alweer tijd om te gaan terwijl iedereen dacht dat we nog meer zouden zien in Accra (onafhankelijkheidsplein en een museum) maar dat was schijnbaar niet zo. Dat vond ik wel wat teleurstellend want ik heb voor mijn gevoel nu niet echt Accra gezien.

Woensdag 1 juli

Vandaag is de dag dat we naar onze projecten worden gebracht. Ik ben nerveus merk ik. Gelukkig de anderen ook. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar Tina’s chilcare. Onderweg zien we weer van alles: mooi landschap, gevaarlijke inhaal manoeuvres, geiten bovenop daken van auto’s, tanken met de motor nog aan en de auto wordt onderweg volgeladen met eten voor het kindertehuis . In Ghana is het normaal dat bij de stoplichten wel een stuk of 20 verkopers rondlopen met van alles op hun hoofd (ze hebben echt een soort winkeltje op hun hoofd). Van koekjes, tot fruit, tot kauwgom, ijsjes, noem het maar op. Voor de kinderen worden koekjes gekocht, ananassen en mango’s. De hele auto ligt vol.

Terwijl we Tina’s childcare naderen raken we steeds meer verwijderd van de bewoonde wereld. We zien nog een paar kleine dorpjes, maar that’s is. We gaan dan van de grote weg af en rijden een zandpad in. Na ongeveer 10 minuten rijden slaan we een weggetje in, in the middle of nowwhere en daar staat Tina’s childcare. Dat was wel even slikkenJ We zitten echt in de rimboe! De kinderen komen meteen op ons afrennen (het is vandaag in Ghana een feestdag dus de kinderen hebben vrij van school). Ze begroeten ons en gaan dan allemaal netjes voor ons staan en beginnen een welkomst liedje te zingen! Welcome madame Tessa, Welcome madame Indyssa. Echt ontroerend. Ik stond daar echt met een brok in mijn keel naar te luisteren. Vervolgens worden Indyssa en ik op onze kamers gewezen. Het is een bijgebouwtje van het weeshuis waar twee kamers met plafondventilator zijn. We krijgen ieder een eigen kamer, hoe luxe. Ze zien er prima uit! Wat wel iets meer schrikken was (hoewel ik me er toch op voorbereid is dat het zo is) zijn de toiletten. Het is een huisje met 6 kleine kamertjes. 2 girls toiletten, 2 boys, 1 voor de workers (verzorgers) en 1 voor de volunteers. Het toilet zelf is wel schoon, maar het is geen doortrekker (alles komt in een septische tank uit) dus het ruikt er wel. Door de septische tank zit het er vol met motmuggen. Hier zullen we het de komende 3 weken mee moeten doen!

Ik merk de eerste uren dat ik echt even moet bekomen van de schrik. Ik vind het lastig om te beschrijven wat ik hier zie/ervaar en hoe dat voelt. De eerste paar uur loop ik met toch met een knoop in mijn maag rond. Het is de nieuwe omgeving, de armoede waarin de kindjes leven en ineens ver weg van de bewoonde wereld. Gelukkig ben ik hier samen met Indyssa. Zij heeft ook dat gevoel en dit kunnen we gelukkig met elkaar delen. De eerste uren heb ik echt mijn tranen af en toe moeten wegslikken.

De rest van de dag proberen Indyssa en ik een beetje onze weg te vinden in het kindertehuis. Je merkt dat er 36 kinderen wonen en maar 2 verzorgers. Ze hebben echt aandacht en liefde nodig en die vragen ze ook. We lopen wat rond en gaan in het voorste gedeelte van het kindertehuis zitten (zowel klaslokaal, eetkamer en woonkamer tegelijk) en meteen zitten de meeste kinderen op of om ons heen. Het is erg overweldigend. Ze willen op schoot, vragen honderd dingen tegelijkertijd en willen allemaal aandacht. Ik heb geprobeerd de eerste uren zoveel mogelijk kindjes even mijn aandacht te geven. Wat het nog eens lastig maakt is dat de meeste ook nog best wel op elkaar lijken, zie ze maar eens uit elkaar te houdenJ

Op een gegeven moment werd geroepen dat onze lunch klaar stond. Aan een grote tafel aan de zijkant van het klaslokaal staan onze borden. De kinderen weten schijnbaar dat de vrijwilligers hier rustig altijd eten en laten ons eventjes met rust. Hetzelfde geld voor het avond eten en ontbijt. Wij eten apart van de kinderen. We krijgen ook ander eten dan de kinderen. Gelukkig zijn de twee ‘moeders’ hier goede kokkinnen en koken ze lekker voor ons. Meestal te veel, maar dat is niet erg, want wat over is gaat naar de kinderen!

Na het avond eten ben ik echt helemaal op na alle eerste indrukken. Ik besluit om de douche maar eens uit te proberen. Ook hier hebben ze goed voor gezorgd voor de vrijwilligers die hier komen. Er is een aparte douche. Weliswaar koud water maar het is echt een heerlijke douche. Het water is gelukkig niet heel erg koud en omdat het hier klam en warm is, zorgt deze douche voor een aangename afkoeling. Het is nu half 10 en ik ga proberen te slapen na mijn eerste dag in het kindertehuis. Morgenrond 5uur zullen de eerste kinderen wakker worden!

Donderdag 2 juli

En inderdaad, rond een uur of 5 hoor ik de eerste stemmetjes uit het kindertehuis komen. Als ik om half 6 mijn kamer uit kom is het al een drukte van jewelste voor het kindertehuis. 1 van de verzorgers is met een soort roe de tegels aan het vegen en een van de jongens staat buiten op het vuur rijst te koken (er is binnen een gastfornuis maar er wordt buiten op dit vuur gekookt!) Ook dit beeld is alsof ik weer in een film ben beland! Zo authentiek hoe het er hier aan toegaat.

Kinderen spelen al volop, zijn water aan het halen bij de waterpomp om zich te wassen. Er staat achter het kindertehuis een waterpomp. Hier wordt steeds water gehaald om de was mee te doen en om de kinderen mee te wassen. Het water ziet er goed uit. De kinderen drinken er ook uit.

We helpen de kinderen met aankleden en zich klaar te maken voor school. De ouderen gaan naar het dorp (zo’n kwartiertje lopen) en de andere kinderen krijgen hier les. Er komen ook 3 kinderen uit het dorp hier naartoe. Er zijn 3 klassen en 2 docenten kom ik achter. Erg interessant gegevenJ Ik was meteen erg benieuwd hoe de kinderen les geven. Nou….dat gaat echt totaal anders dan bij ons kan ik jullie vertellen! De kinderen gaan buiten in drie rijen staan en zingen een aantal liederen . Dan gaan ze marcherend naar binnen en gaat de les beginnen. Denken we…voordat iedereen op zijn plek zit en nog voordat de tweede docent is gearriveerd (hij had last van hoofdpijn zei hij, daarom was hij laterJ) is er al een half uur verstreken. Dan begint de docent bij de kleintjes de maanden van het jaar op te zeggen. Als dat klaar is verlaat ze het lokaal en gaat naar de andere klas toe. De kleintjes moeten maar wachten.

Vervolgens begint ze met wat sommen voor klas 2. Klas 3 krijgt les van de andere docent. Zo te horen ging het over elektrische apparaten.

Positieve bekrachtiging (complimenten) en de tijd nemen om dingen goed uit te leggen is hier niet aan de orde. Klassikaal worden sommen opgelezen en soms krijgen leerlingen met een stok een tik op de hand als ze het antwoord fout hebben. Mijn docentenhart (maar tevens ook mijn eigen hart) huilde toen ik zag op welke manier ze les kregen. Ik ben erbij gaan zitten en heb kinderen individueel geholpen met de sommen, veel complimenten gegeven. Heel lang duurde het niet want Indyssa en ik werden opgehaald door onze Big Black Mama om even naar een stadje (Swedru) verderop te gaan voor wat inkopen. In de auto probeerde ik wat ik net gezien had een plek te geven. Graag zou ik de docenten wat tools geven om hun lessen te verbeteren, maar ja…wie ben ik. Gelukkig komt het gesprek met Tina al gauw op het kindertehuis en verteld ze dat ze heel graag feedback wil van ons. Ze wil het kindertehuis zo goed mogelijk maken voor de kinderen. We mochten ook tips geven aan de verzorgers en docenten. Fijn dat zij hier voor open staat en dat waarschijnlijk ook de verzorgers en docenten het fijn vinden. Ik ga hiermee aan de slag!

Het was even heel fijn om samen met Tina en William (de chauffeur) inkopen te doen. Heel leuk om te zien hoe dat hier gaat. Je rijd door het stadje en overal aan de weg zitten winkeltjes. Als je iets ziet, stop je de auto, doet je raampje open en geeft je bestelling door. Vervolgens legt de verkoper de spullen in de achterbak en wordt er afgerekend. Op naar het volgende winkeltje! Tevens met Tina besproken dat we geen internet hebben hier. Zij gaat morgen voor ons een modem kopen (ik heb geld gegeven) en dan zou ik met mijn laptop moeten kunnen internetten, Ik hoop het want ik wil heel graag deze blogs online zetten zodat jullie mee kunnen lezen!

De rest van de middag hebben we al spelend doorgebracht met de kinderen. Echte activiteiten om de kinderen te vermaken (zoals wij dat kennen in de Nederlandse kinderopvang) kennen ze hier niet. De kinderen vermaken zichzelf en zijn heel creatief met de weinige spullen die ze hebben. Heel af en toe zie ik een kindje zich wat vervelen maar dat is al snel weer over. Met 36 kinderen hoef je nooit alleen te spelen.