Hallo allemaal,

Inmiddels zitten mijn 3 weken in Ghana er weer op! Aansluitend zit ik momenteel een paar dagen in Lissabon bij een vriendin van mij, Lianne. Hier heb ik eindelijk weer internet, maar helaas heb ik tijdens mijn reis geen blogs kunnen plaatsen. Ik zou internet op mijn telefoon moeten kunnen hebben in Ghana, met mijn ghanese simkaart. Helaas werkte dat niet op mijn telefoon...Ik heb een soort dongel aangeschafd die ik op mijn laptop kon gebruiken, maar door het afgelegen gebied waar ik zat werkte die ook niet goed. Had wel verbinding, maar zo traag dat ik niets kon openen/doen:) en de internetcafes waren ook om te huilen! Ook zo traag dat ik niets kon posten/openen.

Dit betekent echter niet dat ik geen reisblogs heb bijgehouden! De komende dagen zal ik ze stukje bij beetje gaan plaatsen hier (sommige zijn in steekwoorden en moet ik nog uitwerken) en kunnen jullie ze gaan lezen! Hieronder de eerste:

De eerste dagen

Ik weet nu al niet waar ik moet beginnen met schrijven. Gisterochtend is mijn mooie reis begonnen, en nu al voldoende om over te schrijven. Het is nog bijna onwerkelijk. Gisteren nog thuis en nu in Afrika. Ik ben onwijs trots op mezelf dat ik dit avontuur ben aangegaan en het is al een jarenlange droom van me om naar Afrika te gaan.

Vertrek:

Al ik ga ik niet zo lang weg, toch merk ik dat ik het afscheid nemen moeilijk vond. Nu houd ik daar sowieso al niet van (A), maar op de een of andere manier vond ik het nu toch wel moeilijk. Alleen vliegen (en dat met mijn vliegangstJ), alleen naar Afrika. Gelukkig kon ik mijn zenuwen voor het vliegen goed onder controle houden (met dank aan valeriaanJ) en ging het vliegen goed. Op de vlucht van Lissabon (waar ik moest overstappen) naar Accra kwam ik naast een Ghanese vrouw en haar zoontje te zitten. Op een gegeven moment begonnen ze tegen elkaar te praten en ik kon het verstaan! Bleken ze uit Amsterdam te komen. Ze was niet erg spraakzaam maar wel vriendelijk. Haar zoontje had bij de gate al vriendschap gesloten met een ander Ghanees jongetje en die vonden elkaar weer in het vliegtuig. Dikke pret! Ook ik werd betrokken in hun spel. Er wordt overgegooid met een plastic zakje met een dekentje erin, handje klap en kiekeboe. Leuk om te zien dat taal (want het Ghanese jongetje uit Nederland en ikzelf spreken geen Ghanees) geen barrière hoeft te zijn als het om spelen gaat.

Na een hele lange dag vliegen en overstappen kom ik aan op Kotoka Airport. Meteen wordt mij duidelijk dat ik me niet meer in de westerse wereld bevind. Een wat bouwvallig pand, gekoeld door grote airconditioners. Het aanmelden bij de paspoortcontrole verloopt voorspoedig. De jongeman die mij Ghana in moet laten vraagt vriendelijk hoe het met me gaat. Ik vertel dat ik moe ben en spontaan verteld hij dat hij er ook al een lange dag op heeft zitten. Eenmaal door de paspoortcontrole heen bevind zich meteen in de ruimte daarachter de bagageclaim. Er zijn 3 bagagebanden. Volgens de borden moet ik bij band 1 zijn. We wachten…en we wachten…een half uur later…nog geen bagage. Op een gegeven moment komt er een man eens even polshoogte nemen, kijkt wat door het raam heen (daarachter wordt als het goed is live de bagage op de band gelegd) en roept dat we toch naar band 2 moeten. Nadat ik bij band 2 sta verschijnen er wat koffers op band 1. Iedereen weer naar band 1, om vervolgens erachter te komen dat de rest van de bagage toch bij band 2 eruit komtJ Na ruim een uur heb ik mijn bagage en loop ik de hal door. Waar je op schiphol bijna een kwartier moet lopen ben ik hier met 1 minuut buiten. Ik zie meteen een bordje met de reisorganisatie en krijg een warm welkom. Ik wordt opgehaald door William(de vaste chauffeur) en Grace (zij is het nichtje van Tina, mijn contactpersoon hier in Ghana) Samen met twee andere vrijwilligers (Indyssa, wij gaan samen naar hetzelfde kindertehuis en Lise) wordt ik naar het hotel gebracht waar we de eerste dagen zullen verblijven. Bij de vraag hoe lang het eigenlijk rijden is antwoord ze: 2 uur! Maar als het niet druk is 1 uur en 10 minuten. Ik was erg moe en een twee uur durende autorit had ik niet echt meer op gerekend. Gelukkig zijn ze in Ghana niet zo goed in tijd inschatten en waren we na 45 min rijden al bij het hotel! Het verkeer in Ghana is een belevenis op zich! Gewoon gas geven en als je er langs wilt even flink toeteren. Links of rechts in halen kennen ze niet en eenmaal van de geasfalteerde weg af zijn de wegen erg hobbelig. Hobbels en gaten zo diep of hoog als de verkeersdrempels in Nederland en dan nog allemaal door elkaar en overal. Hierdoor rijden de auto’s ook kriskras over de weg om de grote gaten te vermijden. Het hotel ligt midden in een armoedig wijkje. Eenmaal aangekomen werd ons verteld (het was inmiddels bijna 12 uur) dat we morgen om 7u bij het ontbijt werden verwacht. Kort nachtje dus. Het hotelletje is verder prima. Zelfs airco op de kamers en het is er redelijk schoon. Er staat ook nog een ijskast op de kamers, alleen die doet het nietJ

Na een korte toch wat onrustige eerste nacht lopen we het hotel uit naar een pandje verderop voor het ontbijt. Gisteren avond was het al donker en konden we niet echt naar de omgeving kijken. Nu wel en ineens leek het alsof ik in een film was. We keken even om de hoek bij het hotel en overal zie je kleine huisjes en lopen er kinderen op straat te spelen. Vrouwen met manden bovenop hun hoofd komen voorbij. Ik ben in Afrika! We worden meteen opgemerkt door de plaatselijke voetbal coach die meteen mijn adres en telefoonnummer wil hebben om eens langs te komen. Toch maar niet gegevenJ Na het ontbijt worden we opgehaald om naar de kerk te gaan. Rijdend over zanderige en hobbelige wegen halen we eerst Mama Tina op. Zij is onze contactpersoon. Zij is tevens de eigenaar van het kindertehuis waar ik zal gaan werken. Ze stapt de auto in en stelt zich enthousiast voor als onze Big Black Mama! Het is een hele lieve vrouw.

De kerk is niets meer dan een dak met stoelen eronder, een geluidsinstallatie, drumstel en keyboard. De dienst duurde bijna 3 uur maar wat was dat indrukwekkend. Vooral de gedeeltes waarin gezongen en gedanst werd. Kippevel! Er was voor wie dat maar wilde ruimte om iets te vertellen of te zeggen, om te zingen en om te bidden. Dat bidden deden ze massaal en hard op. De een in zichzelf en de ander uitbundig. Ook wij werden gevraagd om stukken tekst (in het Engels) voor te lezen. Aan het eind moesten we naar voren komen om ons voor te stellen. Grace had ons al geleerd hoe we dat in het Ghanees konden doen. Yefremi Tessa, me fee Holland. Dat werd erg gewaardeerd. Wat me opvalt is dat de mensen hier voor mij een ’bezienswaardigheid’ zijn, maar wij zijn dat als blanken ook voor hun.

Nu zijn we terug in het hotel, hebben we geluncht (een soort nasi en een stuk kip) en heb ik even tijd gehad om deze eerste blog te schrijven.